Η ώριμη Πολιτική μοιάζει συχνά με την ώριμη Δημοσιογραφία. Κρατάει αποστάσεις από τα πράγματα, βλέπει με ένα ψύχραιμο φίλτρο την Κοινωνία, δεν υπαραπλουστεύει, ερευνά σε βάθος, πηγαίνει πίσω-μπρος στην Ιστορία για να εξηγήσει και να οδηγηθεί σε συμπεράσματα, δεν διακρίνει μόνο το μαύρο και το άσπρο.

Ως δημοσιογράφος επί 30 και πλέον χρόνια, ως αθλητικογράφος συνηθισμένη στις αδρές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των χωρών στις Ολυμπιάδες ή των ομάδων στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, ως αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επί τρεις συνεχόμενες διετίες μέχρι σήμερα και παλαιότερα ως βουλευτής και αντινομάρχης, έχω γίνει «μάρτυρας» αντιπαραθέσεων σε εργασιακό, συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Και έχω καταλήξει ότι πιο σοβαρό ακόμη ζήτημα και από τη στείρα κομματική αντιπαλότητα, από τη λογοκρισία, την προπαγάνδα, τα fakenews, τις κοκορομαχίες στη Βουλή είναι αυτή η μονόμπατη, η απλουστευτική, η διχαστική, ανώριμη αντιμετώπιση των πραγμάτων με ένα οπαδικό δόγμα, που απλώς αναπαράγει την κόντρα, φωτίζει έντονα τις διαχωριστικές γραμμές και τελικά οδηγεί σε αδιέξοδο.

Ως πολίτης αυτής της χώρας και ως δημοσιογράφος που καθημερινά έρχομαι σε επαφή με την Κρίση, τα οικονομικά προβλήματα, τις προκλήσεις της Κοινωνίας και τα κενά της Παιδείας, θεωρώ ότι πρέπει να λύσουμε μια μεγάλη παρεξήγηση. Πρέπει να ξαναδούμε τον όρο της Ισότητας που παραμένει ρευστός, συγκεχυμένος, μια λέξη-λάστιχο που χρησιμοποιείται ανάλογα με το πώς βολεύει τον καθένα.

Όσο αναπαράγουμε ανιστόρητα στερεότυπα περί αντίπαλων δίπολων τύπου «πλούσιοι και φτωχοί», «εργαζόμενοι και άνεργοι», «δεξιοί και αριστεροί», «γυναίκες και άνδρες», «εργαζόμενοι και συνταξιούχοι», «Έλληνες και μετανάστες», τόσο δεν πρόκειται ποτέ να κατακτήσουμε την Ισότητα. Και νομίζω, πλέον, ότι δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε.

Η οπτική που εξυπηρετεί τη θεωρία των άκρων αντιμετωπίζει την Κοινωνία όχι ως όλον, αλλά ως ένα συνονθύλευμα αντίπαλων στρατοπέδων, με το συμφέρον του ενός να συγκρούεται με αυτό του άλλου. Αυτά ανήκουν στην Ιστορία, έχουν καταγραφεί, αλλά ανήκουν στην Ιστορία.

Όταν μιλάμε για Ισότητα δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι και όλες ίδιοι και ίδιες, αλλά όλοι ίσοι και ίσες. Όταν επιδιώκουμε την Ισότητα δεν πρέπει αναγκαστικά να καταστρέψουμε τη ζωοδότρια της Οικονομίας «μεσαία τάξη» για να θεραπεύσουμε τα προβλήματα μιας άλλης, προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

Η Αρχή της Ισότητας είναι η κατάσταση στην οποία όλα τα άτομα σε μια Κοινωνία έχουν ίσα δικαιώματα και ελευθερίες, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών δικαιωμάτων και της ισότητας ευκαιριών, και είναι η βασική αρχή για το δημοκρατικό πολίτευμα. Ισότητα σημαίνει Ισονομία, Ισοπολιτεία, Ισοκρατία και Ισηγορία. Ότι ένας πολίτης έχει ίσα δικαιώματα, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχει de facto ίσες απολαβές από την Πολιτεία. Σε μια φιλελεύθερη Κοινωνία, στην οποία λειτουργούν κανόνες αγοράς, υπάρχει η αρχή του Ανταγωνισμού, ισχύει το Κληρονομικό δίκαιο και, τέλος πάντων, ο καθένας μπορεί να επενδύσει -ή όχι- στη Μόρφωση και εκπαίδευσή του.

Φυσικά, η αγοραστική δύναμη πρέπει να ενισχυθεί και πλανάται πλάνην οικτράν όποιος πιστεύει ότι ένας φιλελεύθερος δεν θέλει, ή να το πω πιο ωμά, δεν τον συμφέρει να ελαχιστοποιηθεί το ποσοστό των ανθρώπων και των νοικοκυριών των οποίων οι συνθήκες διαβίωσης είναι χαμηλότερες απ’ αυτές που η Κοινωνία θεωρεί αποδεκτές. Επίσης, είναι αστείο να πιστεύουμε ακόμη ότι προσβασιμότητα στην Εκπαίδευση έχουν οι έχοντες και κατέχοντες ή, ακόμη χειρότερο, ότι ένα φιλελεύθερο σύστημα ενεργοποιεί αντανακλαστικά αποκλεισμού χαμηλότερων τάξεων στην Παιδεία.

Προσωπικά, θεωρώ ότι σε έναν προγραμματισμό μακράς πνοής, η Παιδεία ανεβάζει το συνολικό ΑΕΠ, από το οποίο ωφελούμαστε όλοι, όπως όλοι ωφελούμαστε όταν το Κράτος διασφαλίζει τη διατροφή, τη στέγαση, την υγειονομική περίθαλψη, τη βασική εκπαίδευση και φυσικά την ΑΘΛΗΣΗ και προσαρμόζει τις κοινωνικές υπηρεσίες στις ανάγκες των φτωχών τμημάτων του πληθυσμού.

Το επιχείρημα ότι οι προκλήσεις είναι μεγάλες, οι απαιτήσεις άπειρες και οι πόροι σπάνιοι δεν είναι δυνατόν να σταθεί στη σημερινή ψηφιακή εποχή. Υπάρχει πεδίο δόξας λαμπρό για πολλές κατηγορίες εργαζομένων, που, εφόσον επανεκπαιδευτούν και εφοδιαστούν με νέα skills, θα επανενταχθούν σε μια Κοινωνία που τους χωράει όλους, με ένα κράτος που θα παρεμβαίνει όταν πρέπει, και τις επιμέρους τάξεις να μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά με όρους Ισότητας.

Με αυτές τις αρχές περπατάω τον δρόμο προς τη Βουλή, προκειμένου να συμμετάσχω σε αυτή την -όσο ποτέ- αναγκαία διαδικασία του μετασχηματισμού της Κοινωνίας. Για να μην είναι η αγοραστική δύναμη ένα διαρκές ζητούμενο, αλλά μια μόνιμη κατάσταση.